چه شد آستان حضور دل که تو رنج دیر و حرم کشی

به جریدهٔ سبق وفا نزدی رقم که قلم کشی

به قبول صورت بی اثر مکش انفعال فسردگی

چه قدر مصور عبرتی که چو سنگ بار صنم کشی

رمقی ست فرصت مغتنم به هوس فسون امل مدم

چو حباب سعی کمی مدان که نفس به پیکر خم کشی

کسی ازپری که مگس کشد ز چه ننگ دام و قفس کشد

غم ساغری که هوس کشد به دماغ سوخته کم کشی

به خیال غربت وهم و ظن ، مپسند دوریت از وطن

عرق ست حاصل علم و فن که خمار یاد عدم کشی

اگرت دلیل ره وفا به مروتی کند آشنا

به زمین نیفکنی از حیا به رهی که خار قدم کشی

به یقین معرفت آگهان زتفکرت نبرم گمان

چوکشف مگر به خیال نان بروی و سر به شکم کشی

به برت ز جوهرآینه ورقی ست نسخه طراز دل

سیه است نامه اگر همه نفسی به جای رقم کشی

اگر از تردد بی اثر نرسی به منصب بال و پر

چو نهال صبرکن آنقدرکه ز پای خفته علم کشی

ندمید صبحی ازاین چمن که نبست صورت شبنمی

حذر از مآل ترددی که نفس گدازی و نم کشی

من زار بیدل ناتوان نی ام آنقدر به دلت گران

که چو بوی گل دم امتحان به ترازوی نفسم کشی